همپای كاروان اربعین ۱۰ ؛
بیماری آیت الله نجفی قوچانی در راه کربلا و توسل به امام کاظم(ع)
عطر حرم: مراسم پیاده روی کربلا در روز اربعین، از گذشته های دور در بین محبان دوده اهمیت به سزایی داشته و علما و مراجع نیز همگام با مردم عراق و دیگر سرزمین های اسلامی در این مراسم معنوی شرکت می کنند.
خبرگزاری مهر -گروه دین و اندیشه: زیارت با پای پیاده بزرگداشتی است که از گذشته بوده و اختصاص به زمان خاصی ندارد همانگونه که نقل شده حضرت آدم هزار بار به زیارت خانه خدا رفت؛ در صورتیکه این مسیر را بوسیله قدم هایش پیمود. این شیوه، اختصاص به دین و فرهنگ خاصی ندارد؛ همان گونه که قیصر پادشاه روم با خدا پیمان بسته بود که هرگاه در نبرد با امپراتوری ایران پیروز شود به شکرانه این پیروزی بزرگ از مقر حکومت خود (قسطنطنیه پیاده به زیارت بیت المقدس برود. او بعد از پیروزی به نذر خود عمل کرد و پای پیاده رهسپار بیت المقدس شد. در دین مبین اسلام، نیز زیارت با پای پیاده سنتی حسنه شمرده شده و سفارش بسیاری بر آن شده است.
امام صادق (ع) محبوبترین وسیله تقرب بنده به خداوند را زیارت خانه او با پای پیاده دانسته و می فرمایند یک حج با پای پیاده برابر با هفتاد حج است. تشرف با پای پیاده به بارگاه ائمه اطهاره نیز مورد تاکید بسیاری قرار گرفته و امام صادق (ع) می فرمایند: هر که پیاده به زیارت امیر مؤمنان می رود خداوند متعال به هر گامی ثواب یک حج و یک عمره برای او می نویسد، و اگر پیاده برگردد، به هر گامی برای او ثواب دو حج و دو عمره می نویسند
زیارت امام حسین (ع) نیز با پای پیاده مورد سفارش بسیاری قرار گرفته و امام صادق می فرمایند هر که پیاده به زیارت او رود هر گامی که بردارد و بگذارد ثواب آزاد کردن بندهای از اولاد اسماعیل را دارد و در روایت دیگری نیز می فرمایند هر که پیاده به زیارت قبر امام رود، خداوند متعال به عدد هر گام برای او هزار حسنه می نویسد و هزار گناه را از او محو می کند و روایات در این باب بسیارند.
دوده ها نیز به این سنت نیکو اقدام نموده اند و نقل شده است که امام حسن مجتبی بیست و پنج مرتبه از مدینه با پای پیاده به زیارت خانه خدا رفتند. امام حسن در راه زیارت خانه خدا، از مرکب پیاده شده و مسافت بین مدینه تا مکه را با پای پیاده طی نموده و تمام کاروان نیز به تأسی از ایشان از مرکب پیاده شدند؛ به شکلی که دیگر سواره ای در کاروان وجود نداشت. در روایت دیگری نیز بیان شده است که امام حسین راه را پیاده می پیمود در صورتیکه محمل ها و جهازها در کنار ایشان حرکت می کردند
از نقل های تاریخی اینگونه به دست می آید که تشرف به بارگاه ائمه اطهار با پای پیاده از زمان حضور ائمه رایج بوده ولی در قرن های مختلف اسلامی و به مقتضای حکومت های مختلف سیاری به خود دیده و همان گونه که زیارت ائمه اطهار در زمان ها و محلهای مختلف گرفتار فراوان بوده این سنت نیز دارای فراز و نشیب بوده است.
حاکمان حکومت های شیعی مانند حکومت آل بویه و حکومت صفویه، به این سنت حسنه اقدام نموده و اهتمام در تبلیغ آن بین شیعیان داشته اند. بنا به نوشته ابن جوزی جلال الدولمه یکی از نوادگان عضدالدوله، در سال ۴۳۱ ق با فرزندان و تعدادی از یاران خود برای زیارت رهسپار نجف شده و از خندق شهر کوفه تا مشهد امیرالمؤمنین در نجف را که یک فرسنگ فاصله بود، پیاده و با پای برهنه پیمود. در زمان حکومت صفویه نیز اهتمام بسیاری بر زیارت با پای پیاده انجام شده است شاه عباس صفوی و علمای بزرگ عصر ایشان همچون مرحوم شیخ بهایی برای رواج فرهنگ زیارت در میان مردم در سال ۱۰۰۹ ق از اصفهان عزم مشهد کرده و با پای پیاده به زیارت امام علی بن موسی الرضا رفت.
به مناسبت فرارسیدن ماه صفر و ایام پیاده روی اربعین حسینی، در سلسله مطالبی، به مهمانی خاطرات این بزرگان از راهپیمایی اربعین و زیارت حرم امام حسین (ع) می رویم و می توانید تمامی بخش های این مجموعه را در اینجا مشاهده نمائید.
آیت الله سید محمد حسن نجفی قوچانی معروف به آقا نجفی قوچانی متولد ۱۲۹۵ قم ر ی/۱۲۵۶ شمسی و متوفی ۱۳۲۳ شمسی از عالمان و فقیهان قرن چهاردهم قمری به شمار می آید وی از شاگردان برجسته میرزا جهانگیر خان قشقائی و آخوند خراسانی بوده که در سن ۳۰ سالگی به درجه اجتهاد رسید.
آقا نجفی تحصیلات حوزوی را از زادگاهش شروع و در ۱۳ سالگی به مشهد رفت و در مدرسه دو درب و پریزاد ادبیات و سطح را تا قوانین فرا گرفت در ۱۹ سالگی همراه یکی از همدرسانش به اصفهان رفت و در مسجد عربون ساکن گردید.
در اصفهان منظومه حاج ملاهادی سبزواری را نزد آخوند کاشی رسائل را نزد شیخ عبدالکریم گزی و حکمت را نزد میرزا جهانگیرخان قشقایی فراگرفت. گاهی نیز در درس فقه و خارج محمدتقی آقا نجفی اصفهانی حاضر می شد. تحصیلات آقا نجفی قوچانی در مشهد و اصفهان با دشواری بسیار همراه بود، چنان که گاه ناچار می شد برای گذران زندگی کار کند و یا تعدادی از کتابهای خودرا به بهای اندک بفروشد.
سید محمد حسن در سال ۱۳۱۸ قمری و در سن ۲۳ سالگی بعد از چهار سال توقف در اصفهان با یکی از دوستانش که شاگردش نیز بود، پیاده عازم عتبات عالیات گردید چون به نجف رسید در حجره ای واقع در یکی از مدارس شهر ساکن شد و در درس آخوند خراسانی شرکت می کرد همین مورد سبب شد تصمیم بگیرد برای ادامه تحصیل در نجف بماند و توانست در ۳۰ سالگی به درجه اجتهاد برسد. او همین طور از محضر بزرگانی چون شریعت اصفهانی و محمدباقر اصطهباناتی نیز بهره برد. ایشان در سال ۱۳۳۸ قمری، بعد از آگاه شدن از فوت پدرش، بعد از بیست سال زندگی در نجف به ایران بازگشت. وی ابتدا برای زیارت به مشهد رفت. بعد از توقفی کوتاه در مشهد، به درخواست مردم قوچان وارد این شهر شد و تا آخر عمر در آنجا ماندگار گشت وی متجاوز از ۲۵ سال از عمر خودرا در مقام فقاهت و حاکمیت شرع در قوچان گذراند و به اداره حوزه علوم دینی پرداخت. آقانجفی در ماه های رمضان به قم می رفت و گاه در حجره استاد مطهری می ماند ایشان دارای تألیفات بسیاری است که مشهورترین آنها دو کتاب «سیاحت شرق» و «سیاحت غرب» هستند.
در دوره ای که در نجف بودند، مکرر به زیارت عتبات مقدسه مشرف می شدند ایشان می گوید: «هر دو تصمیم گرفتیم به کربلا برویم اما تب شدیدی گرفتم شام خوردم و طبق معمول عبای خودرا به دور خودم پیچیدم و خوابیدم. درد به شدت در استخوان هایم بالا می رفت و من در عالم فکر و خیال به زمزمه دلی و گفتگوی معنوی با امام موسی بن جعفر مشغول شدم که: راه ها و بیابانها را طی کردم در صورتیکه پناهگاه خودرا رها کردم که برای حفظ سلامتی از آن بهره می بردم و هیچ بلا و بیماری به سرم نیامده بود. اما حالا که به پابوسی شما و ایستادن زیر پرچم شما رسیده ام و وارد دژ دیارت شدم از سختی راحت شدم و از ترس و وحشت در این دیار غربت امان یافتم با فقر و بدبختی و پیاده روی فردا با توجه به این که از بارهای دلم چیزی سبک نکردی بار این درد را بر دوش ما می افزایی؟! فدایت شوم، بسیار میهمان نوازی کردی و اگر فردا قصد نداشتم شش فرسخ پیاده روی کنم هیچ درد و تبی برایم مهم نبود و حرف اعتراضی بر زبان نمی آوردم و خودت حد استقامت و بردباری من در سختی ها را میدانی، اما راه چاره چیست در ۶ فرسخی که فردا باید آنرا پیاده طی نمایم. علاوه بر پرستاری از میرزا حسن، فکر کن که در چه شرایطی به این تب مبتلا شدم؟
در حالی که غرق در افکارم شده بودم عرق از من سرازیر شد و راحت شدم و خواب بر من چیره شد. بامداد از خواب برخاستیم و پس از زیارت چای خوردیم و از آقای خطیب که عازم سامرا شده بود خداحافظی کردیم در صورتیکه ما به سمت کربلا حرکت کردیم به اندازه ای سبک و پرانرژی بودم که احساس می کردم گویا اصلاً تب نداشتم.»
این عالم ربانی در شب جمعه ۲۶ ربیع الثانی ۱۳۶۳ق/۱۳۲۳ شمسی در ۶۸ سالگی در قوچان درگذشت و در حسینیه خود در همان شهر به خاک سپرده شد با آنکه ایشان در هنگام مرگ در منطقه قوچان و حتی برخی شهرستانهای اطراف نفوذ معنوی داشت از مال دنیا چیزی نداشت.
منبع: کتاب طریق العلما
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب