سیدجواد میری عنوان كرد؛
آیا امكان تأمل در باب نظام پزشكی در ایران وجود دارد؟
به گزارش عطر حرم سیدجواد میری نوشت: نیازمند این هستیم كه نظام بهداشت كشور را متعلق نقد فلسفی و جامعه شناختی انتقادی قرار دهیم.
به گزارش عطر حرم به نقل از مهر، متن زیر یادداشتی از سیدجواد میری عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی است كه در ادامه می خوانید؛ اجازه دهید بی مقدمه به سراغ بحث اصلی برویم و ببینیم چه عواملی سبب شده است نظام پزشكی ایران چنان گرفتار وحشت و سردرگمی در مواجهه با ویروس كرونا گردد؟ سالهاست كه ممتازترین دانشجویان ایرانی و خانواده های آنان و دستگاه های مربوطه حاكمیت بر روی رشته های مختلف پزشكی سرمایه گذاری های كلانی كرده اند ولی به هنگام مواجهه با مخاطرات اپیدمیك كل كشور تعطیل و نظام اجتماعی ایران به حالت تعلیق درآمده است. چرا چنین اتفاقی ممكن گشته است؟ من دو عامل مهم را از مؤلفه های كلیدی در این وضع می بی نم: یكی بی اهمیتی پژوهش در ساختار پزشكی ایران و دومی بی اعتباری مدیریت نظام پزشكی در ایران. به سخن دیگر، پزشكی در ایران تبدیل به كالای سرمایه ای شده است و كسانی كه از ممتازترین دانشجویان ایرانی هستند به آن بخش از پزشكی تمایل پیدا می كنند كه پولساز است و بنیان های تحقیق و پژوهش رو به خاموشی رفته است. چونكه در بخش های پژوهش نه پولی هست و نه شهرت آنی و اگر از این دو به مثابه كالای اجتماعی محروم باشید آنگاه منزلت و طبقه اجتماعی شما گرفتار ضربه شدیدی خواهد شد. عامل دوم یعنی نبود مدیریت در نظام پزشكی ایران نشان از غلبه صنعت مدیكال بر امر اجتماعی دارد و این سخن بدین معناست كه كماكان وزارت بهداشت تمایز بین مدیریت طبابت و امر طبابت را درك نكرده است و این عدم درك صحیح سبب شده است كه علوم اجتماعی انتقادی هیچ جایگاهی در نقد و واكاوی این صنعت بیلیونی در ایران نداشته باشد و هاله ای از تقدس و قدرت حول نظم پزشكی شكل گرفته است. بعنوان مثال، ایران دارای ۳۱ استان می باشد و این بدین معناست كه ما ۳۱ پایتخت یا مركز داریم ولی هیچكدام از این مراكز استانی كشور نظم و نسق طبی استاندارد ندارند و تمامی پزشكان حاذق و بیمارستان های دولتی و خصوصی منظم در تهران جمع شده اند و نتیجه این بی تدبیری منجر به فاجعه شده است ولی این فاجعه را نمی توان با عقل پزشكی جمع و جور كرد بل نیازمند نگاهی فرا-مدیكال هستیم كه فهم دقیق و انتقادی از مدیریت امر پزشكی دارد و این فهم از درون خرد انتقادی و فلسفی و جامعه شناسی ظهور می كند. اما چون پزشكی و مهندسی و حتی فقه حكومتی به شكلی با همدیگر ائتلاف در قدرت پیدا كرده اند بینش انتقادی برآمده از فلسفه و جامعه شناسی را برنمی تابند و ما امروز شاهد تعلیق امر اجتماعی در جامعه ایران در مواجهه با اپیدمی كرونا شده ایم. به سخن دیگر، پیوند پزشكی و سرمایه و پول امر طبابت را تقویت نكرده است بل سبب اقتدار صنعت پزشكی در ایران شده است و این واقعه تلنگری است به مدیریت نظام بهداشت كشور (مانند مدیریت نظام آموزشی) كه سلامتی را تجاریسازی نكنید و كسانیكه علاقه به تجارت دارند را به سمت بازارهای اقتصادی و بازرگانی سوق دهید و انگاره های نادرست طبابت مساوی با ثروتمند شدن را از پایه در جامعه مورد نقد و واكاوی قرار دهید تا كسانیكه دارای هوش و تخیل طبی هستند وارد عرصه طبابت و پژوهش در حوزه های پزشكی شوند و نتایج تحقیقات پزشكی جامعه بهداشت كشور فربه تر از حالا باشد و ما دائم منتظر نتایج تحقیقات محققین پزشكی آمریكا و ژاپن نباشیم. به نظر من، مدیریت نظام پزشكی ایران در این واقعه مقصر است ولی مقصرتر از مدیریت نظام پزشكی، فرهنگ غالب بر انگاره های پزشكی در ایران است كه طبابت را مساوی پول و سرمایه و بی-نسبت با پژوهش و تحقیق و ماندن در آزمایشگاه های پژوهشی در ساختار نظام آموزشی ایران تحدید كرده است. برای برون رفت از این تعلیق پزشكی ما نیازمند این هستیم كه نظام بهداشت كشور را متعلق نقد فلسفی و جامعه شناختی انتقادی قرار دهیم و ببینیم چه عواملی موجبات تمركزگرایی بهداشتی وتهی كردن مركزیتِ مركزهای استانی در ایران را در حوزه پزشكی و طبابت رقم زده است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب