ابوالفضل غفاری:
مهمترین مشكل در تعلیم و تربیت جدی نگرفتن آن است
به گزارش عطر حرم یك عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد تصریح كرد: تعلیم و تربیت امری سهل و ممتنع است و مهمترین مشكل بر سر راه تعلیم و تربیت جدی نگرفتن تعلیم و تربیت است.
به گزارش عطر حرم به نقل از مهر، ششمین نشست از سلسله نشست های مطالعات اسلامی علوم انسانی، از جانب مركز تخصصی طوبی با مشاركت مركز مدیریت حوزه علمیه خراسان، دانشگاه فردوسی، دانشگاه باقرالعلوم(ع) قم و مجمع عالی حكمت اسلامی مشهد، با حضور اساتید خواهر و فرهیختگان حوزه و دانشگاه در مركز تخصصی طوبی برگزار گردید. در این جلسه ها مبحث مناسبات اسلام و علوم تربیتی با رویكرد مسأله شناسی توسط ابوالفضل غفاری، عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد، مورد بحث و بررسی قرار گرفت. غفاری، تطور معنای فلسفه تعلیم و تربیت را از نگاه فلسفی در سه دوره هستی شناسی، معرفت شناسی و زبان شناسی تبیین كرد و اظهار داشت: بسته به رویكردها و علائق نظریه پرداز و با تلفیق این سه دوره دیدگاه های جدید و متعددی شكل می گیرد. او همینطور به رویكردهای مختلف در عامل تعیین كننده در فرایند تربیت، یعنی محیط (رفتارگرایی)، سرشت (طبیعت گرایی) و فرد(دینی) اشاره نمود. عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی در ادامه توضیح مسأله بودن تعلیم و تربیت را امری سهل و ممتنع قلمداد كرد و بیان داشت: تعلیم و تربیت رایج و فراگیر است، اما فرایند و مكانیسم آن برای اكثریت ناشناخته است. مهمترین مشكل بر سر راه تعلیم و تربیت جدی نگرفتن تعلیم و تربیت است. وی سپس به تبیین پیشنهادات خود در حوزه مسأله شناسی تعلیم و تربیت پرداخت و خاطرنشان كرد: همچون مسائل حوزه تعلیم تربیت، این سؤال جدی است كه موثر انسان است یا خدا كه چهار رویكرد اساسی در پاسخ به این مسأله وجود دارد: نظریه ساعت ساز لاهوتی، رها شدگی وجود گرایانه، خداباوری توحیدی و نظریه اسنادها. تشویق، گرفتار بودن تعلیم و تربیت میان سنت و مدرنیته، متناقض نما بودن تعلیم تربیت، عزت نفس معنوی، روش شناسی پژوهش در تعلیم و تربیت اسلامی.... مسائل دیگری بود كه غفاری در ادامه به تشریح آنان پرداخت.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب