شاعر حرم مطهر امام رضا(ع)

وقتی اسم شعر سپید می‌­آید، ناخودآگاه یاد كلمات ریز و درشت ادبیات غرب می­‌افتم. یاد واژه­‌های عجیب و غریبی كه معنی هیچ كدامشان را نمی­دانم، اما نباید بگذارم كسی بفهمد. یاد افرادی كه در بلاد فرنگ برای خودشان سروسامانی دارند و من هیچ كدام را نمی­شناسم. اما برای آن كه دیگران به بی­‌سوادی­‌ام پی نبرند پشت سرهم نامشان را تكرار می­كنم، ولی نمی­دانم حرفشان چه بوده و چه دردی از من دوا می­‌كنند. وقتی اسم شعر سپید می­‌آید، یاد كافه­‌هایی می­‌افتم كه نام هیچ­ یك از نوشیدنی­‌هایش را نمی­توانم درست تلفظ كنم و زبانم، زبان طعمشان را نمی­داند. وقتی اسم شعر سپید می­‌آید، یاد متفكرانی می­‌افتم كه بوی ادكلن­ های تند خارجی می­‌دهند و برای منِ عشایرزاده­ای كه هنوز لباسم بوی آتش می­‌دهد شرط فهمیدن حرفهاشان آن است كه دست كم چند عكس كنار برج ایفل و پل عشاق پاریس داشته باشم. وقتی اسم شعر سپید می­‌آید غصه­‌ام می­گیرد. از خودم می­‌پرسم چرا واژه­‌ها با لباس سپید كمتربه زیارت می­روند؟ چرا سهم امامشان را روی كاغذ نمی‌­نویسند و در ضریح نمی­­‌اندازند؟ چرا شعر سپید برای چشم­‌های خجالتی در حرم روضه نمی­‌خواند؟ و پرسش­های بسیار دیگری كه كتاب آزاده و متبرك (هفته اگر هشت روز بود) یعنی آخرین كتاب مجید سعدآبادی، سوالی برای همه­‌ی آن­هاست.

 

می­گویم كتاب متبرك، برای آن كه مجید هربار یكی از دوستان را به خانه دعوت می­‌كرد و در انتهای حرف­های معمول، كیفی پر از بلیت اتوبوس­های مشهد را برایمان باز می­‌كرد و با بغض می­گفت: شاهد باشید كه برای نوشتن این كتاب دو سال كبوتر جلد حرم امام رضا بوده‌­ام، وبعد با لبخند بلیت­‌ها را جمع می­كرد و می­‌گفت: برای شفاعت آن­ها را نگه داشته‌­ام. می­‌گویم كتاب آزاده، برای آن كه مجید پا روی آنچه می­‌توانست باشد گذاشت و به قیمت لبخند امام، اخم روشن­فكرها را به جان خرید. حالا بگذارید ناشرها برای چاپ این كتاب تاقچه بالا بگذارند. اما حالا كه بعد از سال­ها منتشر شده، به من چه ربطی دارد كه كجای شعر خوب است و كجای شعر بد؟! چه كسی را دیده­‌اید كه از غذای حضرتی بد بگوید؟ به شاعر چه مربوط كه این كتاب به چاپ چندم خواهد رسید؟! مگر كسی با اختیار خودش به زیارت می­رود؟! حالا كه این كتاب منتشر شده حلاوتش آن است كه ما بچه هیئتی­‌هایی كه نوشیدنی­‌مان چای روضه­‌ست، ما كه لباسمان بوی عطر حرم می­‌دهد و عكس­هامان را دست به سینه جلوی پنجره فولاد می­گیریم، می­توانیم به نیابت از شاعر در بین­‌الحرمین كتابش را مقابل صورت بگیریم و بخوانیم...

 

*- التماس دعا!

- دو ركعت نماز جای من بخون!

- آقا تو حرم واسه ما هم دعا كن!

- مجید اگه حرم می­ری یاد امام رضا بنداز- خودش می­دونه-!

- دلم گرفته، خوش به حالت، صحن گوهرشاد یادم كن!

- به آقا بگو، خیلی وقته می­خوام بیام پابوس اما...!

- این امانتی رو بی زحمت، بنداز تو ضریح!

 

درد خودم را دیگر فراموش كرده­ام

شده­ام مثل پیكی زخم خورده

حال و روز جنگ را برای پادشاه می­برم

راستی

چرا پادشاه حال پیك را نمی­پرسد؟

چرا خبری از خود

برای این جماعت شكست خورده نمی­د­هد؟

خادمی اسب و شمشیرم را می­گیرد

وارد قصر می­شوم

آن­قدر زخمی

كه جای تمام لشگریانت گریه می­كنم