فتح خون، ۶؛
آل ابوسفیان و بنی امیه چه عقایدی داشتند؟
عطر حرم: این آل ابوسفیان و بنی امیه که درباره ی آنها در زیارت عاشورا می خوانید اللهم العن بنی امیة قاطبة تیره ای بودند که اعتقادی به خدا و قیامت نداشتند، اظهار اسلام می کردند تا جانشان سالم بماند.
خبرگزاری مهر-گروه دین و اندیشه: امام(ع) دیگر هیچ نداشت که فدا کند، جز جان که میان او و ادای امانت ازلی فاصله بود... و این جا سدره المنتهی است. نه... که او سدره المنتهی را آن گاه پشت سر نهاده بود که از مکه پای در طریق کربلا نهاد... و جبرائیل تنها تا سدره المنتهی هم سفر معراج انسان است. او آن گاه که اراده کرد تا از مکه بیرون برود اظهار داشته بود: مَن کانَ فینا باذلاً مُهجَتَهُ و مُوَطناً علی لِقاء اللهِ نفسهُ فَلیرحَل مَعَنا، فَاننی راحِلُ ان شاءَاللهُ تعالی.
ایام سوگواری سید و سالار شهیدان اباعبدالله الحسین مقابل السلام و یاران باوفایش فرصت مناسبی است تا به بازخوانی آن چه اندیشمندان از نهضت عاشورا دریافت کرده اند بپردازیم.آنچه در ادامه می خوانید سخنان آیت الله مصباح یزدی درباره ی خاصیت های مسلمانان ظاهری و اهداف قیام امام حسین (ع) است:
گروهی از مسلمانان مانند آل ابوسفیان اصلاً اعتقادی به خدا، اسلام و پیغمبر نداشتند و فقط تظاهر می کردند. دو کلام از ابوسفیان برای شما نقل کنم تا این خاندان را بشناسید و بدانید که آنها چه بینشی نسبت به اسلام و پیامبر اسلام (صلی الله مقابل وآله) و دوده او (علیهم السلام) داشتند در اوایل بیعت مردم با عثمان خلیفه سوم یک روز ابوسفیان کنار قبرستان اُحد آمد و صدا زد: «یا اهل، القبور الذی کنتم تقاتلونا مقابل صار بأیدینا و انتم رمیم» گفت ای اهل قبور! (نگفت ای شهدا!) آن چیزی که بخاطر آن با ما می جنگیدید، امروز در دست ماست و شما زیر خاک پوسیدید. یعنی شما فقط بر سر ریاست با ما می جنگیدید و آن ریاست به دست ما افتاد و شما زیر زمین تبدیل به خاک شدید.
عقیده وی این بود که پیغمبر اسلام (صلی الله مقابل وآله) و بنی هاشم بر سر حکومت می جنگیدند. خدا، وحی و قیامت، مطرح نبود. کلامی صریح تر از این دارد: در همان روزی که با عثمان بیعت کرد در خانه عثمان، خطاب به بنی امیه فریاد زد که: ای فامیل من; ای بنی امیه! به این خلافت که امروز به دست ما افتاده محکم بچسبید. قسم به آن کسی که ابوسفیان به او قسم می خورد، نه بهشتی در کار است و نه دوزخی، حکومت تنها چند روز در دست بنی هاشم بود و الان به دست ما افتاده است. شنیده اید که وقتی سر بریده حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) را جلو تخت یزید گذاشتند، درحال مستی چه اشعار کفرآلودی را سرود!
این آل ابوسفیان و بنی امیه که درباره ی آنها در زیارت عاشورا می خوانید «اللهم العن بنی امیة قاطبة» تیره ای بودند که اعتقادی به خدا و قیامت نداشتند، اظهار اسلام می کردند تا جانشان سالم بماند و بعد هم بتوانند بر مردم سوار شوند و به نام اسلام بر آنها حکومت کنند. گروهی این گونه بودند، اما تعدادشان خیلی زیاد نبود. گروه دیگری هم بودند که دوده (علیهم السلام) را شناخته و ایمان آورده بودند، احکام اسلام را نیز اجرا می کردند در جنگ ها و جهادها هم مشارکت داشتند و مالشان را برای اسلام انفاق می کردند، اما کارشان یک اشکال داشت و آن اشکال این بود که ایمان و علاقه مندی آنها به اسلام، شرط داشت. قرآن کریم از این گروه با این تعبیر یاد فرموده است.
«و من الناس من یعبدالله علی حرف فإن أصابه خیر اطمأنّ به و إن أصابته فتنة انقلب علی وجهه خسر الدنیا و الآخرة» برخی از مردم هستند که شاید تعدادشان هم کم نباشد نه آن زمان تعدادشان کم بود و نه در این زمان می فرماید: اینها خدا را عبادت می کنند، احیاناً نماز می خوانند و روزه می گیرند ولی عبادت کردن اینها تنها در یک حالت است که اگر این حالت تغییر بکند، دیگر خداپرست نیستند.
تنها در صورتی خداپرستی می کنند و به دین وفادارند که دین با دنیایشان همسو باشد. اگر دینداری با دنیاداری همسو باشد، دیندارند، نماز می خوانند، روزه می گیرند و به احکام اسلامْ عمل می کنند. «فإن أصابه خیر اطمأن به» اگر اوضاع رو به راه باشد و در سایه دینداری به نان و نوایی برسند، دیندار خوبی هستند; «و إن اصابته فتنة انقلب علی وجهه» اینها مانند کسی هستند که لب پرتگاهی ایستاده و درحال افتادن است و استقرار ندارد، به صورتی که اگر تکان بخورد، به رو به زمین می افتد. تا اوضاع آرام است و بادی و طوفانی نیست و اوضاع بر وفق مرادشان است دین دار، مسلمان و انقلابی هستند; اما «إن أصابته فتنة» اگر فتنه ای بیاید، وضع دگرگون شود آسایش و رفاهشان از بین برود، مشکلاتی پیش بیاید و دیگر نتوانند به دلخواه خودشان رفتار کنند، «انقلب علی وجهه» به رو به زمین می افتد، دیگر خداپرست نیستند، و صد و هشتاد درجه منحرف می شوند.
بعد می فرماید: این افراد «خسر الدنیا و الآخرة» اینها هم دنیایشان را از دست می دهند و هم آخرتشان را; یک جهت این که دنیایشان را از دست می دهند این است که مقداری از وقتشان صرف عبادت خدا و عمل به دستورات دین شده ولی فایده ای نداشته است، و آخرتشان را از دست می دهند، به جهت اینکه ایمان واقعی نداشته اند و وقتی فتنه آمد، دیگر خدا را بنده نیستند.
«ذلک هو الخسران المبین» کسانی که با مسلم در کوفه بیعت کردند شوخی نمی کردند. قبل ازآن برای حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) طبق روایت معروف، دوازده هزار نامه نوشتند، واقعاً می خواستند امام حسین (علیه السلام) در کوفه بیاید و در آنجا مثل زمان امیرالمؤمنین (علیه السلام)، حکومت کند، هر چند بسیاری از آنها به حکومت حضرت علی (علیه السلام) هم راضی نبودند، ولی وقتی حکومت ایشان را با حکومت معاویه مقایسه کردند و ظلم های معاویه را به دوستان حضرت علی (علیه السلام) دیدند که آنها را یکی بعد از دیگری کُشت یا ترور کرد یا با عسل زهرآلود، یا به صورتهای دیگر; مسموم کرد، به حکومت فرزندان حضرت علی (علیه السلام) راضی شدند.
با این که مردم مدینه، مکه و سایر شهرهای مهم اسلامی همه با یزید بیعت کرده بودند، ولی گروهی از مردم کوفه امام حسین (علیه السلام) را دعوت نمودند و گفتند ما با یزید بیعت نمی نماییم، شما بیا تا با شما بیعت نماییم. شوخی هم نمی کردند، واقعاً هم دلشان می خواست امام حسین (علیه السلام) بیاید و با او بیعت کنند، اما به این شرط که امام حسین (علیه السلام) که می آید، دیگر جنگی در کار نباشد، کُشت و کشتاری نشود، نان و آبشان از بین نرود و اگر پست و مقامی دارند از دستشان نگیرد فقط امام حسین (علیه السلام) بیاید آنجا آقا باشد، نماز بخواند و آنها پشت سر او اقتدا بکنند و اگر می خواهند از او مسئله بپرسند.
اما وقتی دیدند عبیدالله بن زیاد یاران حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) را یکی بعد از دیگری کُشت، مسلم حضرت را با آن وضع فجیع، هانی را به آن صورت و سایر دوستان امیرالمؤمنین (علیه السلام) و علاقمندان به حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) را به چه صورتهای فجیعی کشت، دیگران را مورد تهدید قرار داد، زندان ها را از دوستان حضرت علی (علیه السلام) پر کرد، دیدند آن چیزی که می خواستند واقع نشد.
خود عمر بن سعد به کشتن حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) علاقه ای نداشت. وی مدتها در این فکر بود که در ری تهران فعلی حکومت کند. در این حوزه گفتگوهایی شده بود وقتی این شرایط پیش آمد با او شرط کردند و گفتند: اگر می خواهی به حکومت ری برسی، باید بروی و با امام حسین (علیه السلام) بجنگی. بعد از آنکه این شرط را قبول کرد، باز هم مطمئن نبود که کار به جنگ بکشد.
می گفت ما سی هزار نفر جمعیت داریم البته تعداد سپاه او را تا صد و بیست هزار نفر هم گفته اند وقتی امام حسین (علیه السلام) با صد نفر صد و پنجاه یا دویست نفر بیاید، در مقابل این لشگر تسلیم می شود، بعد او را می گیریم و می بریم نزد یزید و دیگر به ما مربوط نیست. در دهه اول محرم ملاقات هایی با حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) داشت و اهتمام می کرد همین کار را بکند.
یک نامه هم برای عبیدالله بن زیاد نوشت و گفت الحمدلله کارها دارد به خیر می گذرد، امام حسین (علیه السلام) را به کوفه می آوریم و دستش را در دست امیر می گذاریم، خیلی از افرادی هم که با عمر بن سعد بودند، به همین نیت آمده بودند نه به قصد کشتن حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) می گفتند: وقتی این جمعیت بیاید، امام حسین (علیه السلام) با جمعیت محدودش، چاره ای جز تسلیم ندارد و او را مجبور به بیعت می نماییم.
ولی وقتی انسان در راه غلطی افتاد و حاضر شد که معصیت کند، به راه خلاف برود و با دشمنان خدا بسازد، کم کم به جایی کشیده می شود که خودش هم فکر نمی کرد. اول یک قدم برمی دارد و می گوید این چیزی نیست، قابل چشم پوشی است، سپس یک قدم دیگر برمی دارد و کم کم زاویه باز شده و به آنجایی می رسد که نباید برسد.
۱. حج، ۱۱.
منبع: عطر حرم
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب