شهیدان کربلا در شعر موسوی گرمارودی
خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - محرم در شعر
ترکیب بند «آیات محکم» از دفتر «گوشواره‌ی عرش»
سیدعلی موسوی گرمارودی
می گریم از غمی که فزون تر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
پندارم آن که پشت فلک نیز خم شود
زین غم که پشت عاطفه زان تا ابد خم است
یک نیزه از فراز حقیقت، فراتر است
آن سر که در تلاوتِ آیاتِ محکم است
ما مردگانِ زنده کجا، کربلا کجا!
بی تشنگی چه سود گر آبی فراهم است
جز اشک، زنگِ غفلتم از دل، که می برد؟
حالا که رنگِ حیرتِ آیینه، دَرهم است
امّا دلی که خیمه به دشتِ وفا زند
آیینه‌ی تمام نمای محرّم است
وین شوق روشنم به رهایی که در دل است
شروع آفتاب و سرانجامِ شبنم است
آه ای فرات! کاش تو هم می گریستی
آسوده، بی خروش، روان بهرِ کیستی...
این کاروان که عازم سرمنزل دل است
فارغ ز ره گشودن منزل به منزل است
گم گشته ای که راه به خورشید بسته بود
حالا هم او ز راهروانِ رهِ دل است
خورشید هم که قافله سالار این ره است
از رهروان روشن این راهِ مشکل است...
عشق ار ز کربلا رهِ خود تا خدا گشود
عقلِ زبون هنوز در آن پای در گِل است...
دستِ مرا بگیر و ازین ورطه وارهان
دستی که نامراد، به گردن حمایل است
در کربلا باردیگر خدا، آدم آفرید
در کربلا حماسه و غم با هم آفرید
حُر شرم می کند که به مولا نظر کند
یا از کنار خیمه‌ی زینب گذر کند
دیروز ره به چشمه‌ی خورشید بسته بود
امشب چگونه روی به سمت قمر کند؟
آغاز روشناییِ آیینه، حیرت است
زان پس که از تبارِ سیاهی حذر کند...
خورشید گرم پویه‌ی منزل به منزل است
راهی بجو که فاصله را مختصر کند
یک گام تا به خانه‌ی خورشید بیش نیست
حاشا که راه را قدمی دورتر کند
ره پوی کوی دوست چه حاجت بَرَد به پا
کو آفتاب عشق که با سر سفر کند
از نیمه راهِ فاجعه، برگشت سوی عشق
تا خلعتِ بلند وفا را به بر کند
در کربلا باردیگر جهان عشق را شناخت
در کربلا جهان دل خودرا باردیگر ساخت...
ای عشق! از تو پیر و جوان را گزیر نیست
ای سربلند! با تو کسی سربه زیر نیست
چونی که تا به ملک دلی خانه ساختی
دیگر کسی به جز تو در آن دل، امیر نیست
گر سوی کس اشاره به جان باختن کنی
فرقی میان عاشق بُرنا و پیر نیست
در کربلا ولایتِ دل با حبیب بود
عشقی حبیب یافت که آنرا نظیر نیست
از زیرِ برفِ پیریِ او لاله بر دمید
هرگه ز باغ دل بدمد لاله، دیر نیست
جان را به راه دیدن محبوب داد و گفت
هرکس نه پیش چشم تو میرد بصیر نیست
در بیشه های سبزِ وفا شیرِ سرخ بود
رهرو اگر حبیب نباشد دلیر نیست
از صولتی که در نگه آن دلیر بود
در لرزه می فتاد و گر جانِ شیر بود...
آن چهرِ برفروخته، ماهِ تمام بود
نورُسته بود لیک چوگل سرخ فام بود...
قدّش کمی ز قامتِ شمشیر، بیشتر
گویی چو ذوالفقارِ علی در نیام بود...
چشمانِ او دو گوهرِ تابان و بی قرار
در جستجویِ رخصتِ جنگ از امام بود
آخِر اجازه یافت که جان را فدا کند
وین رخصت از دید عمو، بی کلام بود
بَرجَست بر بُراق و به معراجِ خون شتافت
میدان، پلی به جانبِ دارالسّلام بود
یک بندِ پای پوش، از او برنبسته ماند
وین خود برای نسل جوان یک پیام بود:
قاسم ز شوقِ وصل، سرازپا نمی شناخت
بی شوقِ حق، مناسک دل، ناتمام بود
شیرین تر است از عسل ار مرگ، آبروست
زَهر، است زندگی اگرت بندگی در اوست...
چون موج روی دست پدر پیچ و تاب داشت
وز نازکی، تنی به صفای حباب داشت
چون سوره های کوچک قرآن ظریف بود
هرچند، او فضیلتِ امّ الکتاب داشت...
از بس که در زلالیِ خود، محو گشته بود
گویی خیال بود و تنی از سراب داشت
لبخند، سایه ای گذرا بود بر لبش
با آن که بسته بود دو چشمان و خواب داشت
یک جا سه پاسخ از لبِ خاری شنیده بود
آن غنچه لیک فرصتِ یک انتخاب داشت
خونش پدر به جانب افلاک می فشاند
گویی به هدیه دادنِ آن گل، شتاب داشت
خورشید، در شفق شرری سرخ گون گرفت
یعنی که راهِ شیریِ او، رنگِ خون گرفت...
شوق تو بهر وصل، صبوری گداز بود
در اوج با لهیبِ دلت هم تراز بود
یک لحظه تا وصال دگر بیشتر نماند
اما به چشمِ شوقِ تو، عمری دراز بود
از جان چو دست شستی و کردی ز خون وضو
محراب قتلگاه تو هم در نماز بود
آن دم که بر گلوی تو خنجر کشید خصم
روحِ تو در کشاکشِ راز و نیاز بود
لب های تو که غرقه‌ی خون بود از جفا
با دوست از وفا همه در رمز و راز بود
دشمن به کشتن تو کمر بسته بود، لیک
درهای آسمان همه روی تو باز بود
هر زخمِ تیر، شورِ جدا داشت در تَنَت
کز زخمه های راه عراق و حجاز بود
ای چهره ات ز طلعت گل دلنوازتر
روح تو از شُکوه قُلل سرفرازتر...
شرمنده ایم، لیک به لطفت امیدوار
چون خار مانده ایم به ساقِ گل، ای بهار...
ما چون زمینِ تشنه، تو ابر کرامتی
بر تشنگان ز ابرِ کرامت نَمی ببار
چون جویبار، ذکرِ تو بر لب، روان شدیم
جز سویِ تو کجا رَوَد ای بحر، جویبار
ای آفتاب پرتوی از مِهر برفروز
کز دودمانِ سایه بود روز و روزگار...
آیینه های دل ز گُنه پُر غبار شد
شاید ز سوگ تو بتوان شُست این غبار
دست توسّلی که به سمت تو آوریم
از دامنِ بلند خود ای دوست برمدار
لایق نه ایم لیک از این در کجا رویم
بهتر همان که باز سوی کربلا رویم
سیدعلی موسوی گرمارودی در ۳۱ فروردین ۱۳۲۰ در قم متولد شد، در جوانی به مشهد رفت و علوم دینی را فرا گرفت و بعد از آن دوره، به تهران آمد و مشغول تدریس شد.
گرمارودی در تهران با تعدادی از مبارزان آشنا شد و به کارهای انقلابی پرداخت. وی در سال ۱۳۵۲ توسّط ساواک دستگیر و پس از طی محکومیت از زندان آزاد شد.
سیدعلی موسوی گرمارودی بعد از گذراندن دوره دکتری به مدت یک سال مسئولیت اداره مجله «گلچرخ» را که ضمیمه ادبی روزنامه اطلاعات بود، برعهده داشت. موسوی گرمارودی از سرآمدان شعر نو و سپید مذهبی به شمار می آید و از آثار او می توان به «سرود رگبار»، «دستچین»، «در سایه سار نخل ولایت»، «خط خون» و... نام برد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب