به گزارش عطر حرم به نقل از ایسنا، ابوذر ابراهیمی تركمان كه روز سه شنبه ۳۰ آبان در همایش گفت وگوهای فرهنگی ایران و لهستان «در جست وجوی خانه دوم» كه به مناسبت هفتاد و پنجمین سالگرد مهاجرت لهستانی ها در جنگ جهانی دوم در دانشكده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران صحبت می كرد، بار دیگر درخواست ایران را برای تولید دفتر رایزنی لهستان در ایران و برعكس در جمع مسئولان فرهنگی لهستان مطرح كرد.
او با بیان این كه سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی ایران، آمادگی دارد تا دفتر رایزنی فرهنگی لهستان در ایران را تولید كند، اضافه كرد: امیدوارم دولت لهستان هم این درخواست را به دیده مثبت نگاه كند، چون لهستان تغییر در بعضی از بندهای فرهنگی تفاهم نامه را خواهان است.
وی تصریح كرد: ایران مخالف آن اتفاق نیست، اما ترجیح می دهیم روابط را زیاد گره نزنیم. در كشور ما توافق نامه های فرهنگی به قانون تبدیل می شوند. نخست مجلس باید آن را تصویب و سپس شورای نگهبان تأیید كند. روندی طولانی مدت دارد. بنابراین درخواست می كنیم تا این مسائل هر چه زودتر برطرف شوند.
او در ادامه به بیان تاریخچه حضور لهستانی ها در ایران اشاره كرد و اظهار داشت: جنگ جهانی دوم هشتم شهریور ۱۳۱۸ شروع شد و تا نهم شهریور ۱۳۲۴ ادامه داشت. در این فاصله ی شش ساله، وضعیت ایران بسیار عجیب بود. ۱۰۰ میلیون نفر از ۳۰ كشور درگیر جنگ جهانی دوم شدند. در روز نخستِ جنگ، غربِ لهستان مورد هجوم قرار گرفت. طی ۲۹ روز همه لهستان تسخیر شد. می توان گفت آغاز جنگ جهانی دوم روزی است كه آلمان به لهستان حمله كرد، هر چند برپایه تفاهم نامه ای كه فرانسه و بریتانیا با لهستان داشتند، این دو كشور به كمك لهستان آمدند، اما كمك آن ها به جایی نرسید.
او افزود: اول تیر ۱۳۲۰ آلمان به شوروی حمله كرد. در آن زمان هیچ تردیدی نداشتند كه آلمان می تواند شوروی را تسخیر كند. آن ها تا ۳۰ مایلی شهر مسكو هم جلو رفتند، اما روس ها برای جلوگیری از حمله حاشیه شهر را آتش زدند. نهایتا آلمان شكست خورد و ۲۷ میلیون نفر كشته شدند تا وضعیت را مستمر كنند.
تركمان با بیان این كه تقریبا در آن زمان ایران اعلام بی طرفی كرد، اما این اعلام به طور كامل چندین بار نقض شد، اضافه كرد: ۱۶ فروردین ۱۳۲۱ نخستین گروه از لهستانی ها وارد ایران شدند، یك اتفاق رخ داد، یعنی سال ۱۳۲۱ سال بلوای نان در ایران بود. ۱۶ آذر آن سال مردم تهران از گرسنگی به خیابان ها ریختند و با شعارهایی اعتراض خویش را اعلام نمودند. این تظاهرات یكی از دلایل توقف دولت قوام بود. در آن زمان ۱۴ میلیون نفر جمعیتِ مردم ایران پذیرای ۱۵۰ هزار نفر از مهاجران لهستانی بودند. این در شرایطی است كه تا سال ۲۴ ایران صادركننده غله بود.